10 بله وهدے آ ٹێلئے گِرگا شتگاَتنت، سالۆنک آتک و رَست. هما جنکّ که تئیار و جاڑیگ اَتنت، سالۆنکئے همراهیا سورئے مهمانیا شتنت و مهمانجاهئے دروازگ بند بوت.
وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘
وتی لانکا ببندێت و هُژّار ببێت. زِندا په شِهم و رَهداری بگوازێنێت. وتی اُمێتا په هُدائے هما رهمتان ببندێت که ایسّا مَسیه وتی زاهر بئیگئے وهدا په شما رسێنیتِش.
همے پئیما تئیار بێت، چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت.
هما که اے چیزّانی شاهدیا دنت، گوَشیت: ”هئو، من زوتّ پێداک آن.“ اَنچُش بات. آمین. بیا، او هُداوندێن ایسّا!
شپنێما کوکّار مَچِّت که ’هئیّا بیاێت، سالۆنک پێداک اِنت و وشّاتکی کنێت.‘
گڑا من وتی هِژما سئوگند وارت که ’اے هچبر منی آسودگیا سرَ نبنت.‘“
هما پئیما که هُدایا نوه هُکم داتگاَت، هر سَهدارئے نَر و مادگ بۆجیگا پُترتنت. نون هُداوندا دروازگ بَست.
نون پاکی و پلگاریئے تاج په من اێر اِنت، هما تاج که هُداوند، بزان آدلێن دادرس وتی آیگئے رۆچا منا دنتی، تهنا منا نه، هما سجّهێن مردمان هم دنتی که آییئے زاهر بئیَگئے لۆٹۆک بوتگاَنت.
بچار، آ گۆن جمبران پێداک اِنت و هَمُک چمّ آییا گندیت، هما هم که آییئے جانِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ و زمینئے سجّهێن کئوم هماییئے سئوَبا پُرسیگَ بنت. هئو، اَنچُش بات. آمین.
هما که منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشنت، په آ سجّهێنان آسمانی بادشاهیئے دروازگ پَچَ نبیت، تهنا هما شتَ کنت که منی آسمانی پتئے واهگ و رزائے سرا کارَ کنت.
شما نزانێت که شمئے هُداوند کجام رۆچا کئیت. پمێشکا سار و هُژّار بێت.
شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن که دُزّ شپئے کجام وهد و پاسا کئیت، گڑا آگه بوتگاَت و دُزّی وتی لۆگا په دُزّیا نهاِشتگاَت.
لانکا ببندێت و وتی چِراگا رۆک و رُژناگ بدارێت.
گَل ببێن و شادهی بکنێن و هماییا شان و شئوکت بدئیێن، چێا که گوَرانڈئے سورئے وهد آتکگ و آییئے بانۆرا وتا تئیار کرتگ.