ایسّا سجّهێن شهر و مێتگانَ شت و کَنیسَهانی تها مردمی درس و سَبکَّ داتنت، هُدائے بادشاهیئے مِستاگی شِنگ و تالانَ کرت و هر پئیمێن نادْراهی و نِزۆریان دور کنان اَت.
جنْگانی کوکّارا اِشکنێت و آیانی هال و هبر شمئے گۆشانَ کپیت بله متُرسێت و پرێشان مبێت. اَلَّم اے ڈئولا بیت، بله اَنگت هلاسیئے وهد نئیاتکگ و په سر نرَستگ.
ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
هما وهدا که ایسّا زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگاَت، آییئے مرید په هلوَت و اِهوتے آتکنت و جُستِش کرت: ”بگوَش بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و تئیی بادشاهیئے آیگ و دنیائے هلاسیئے نشانی، چے اِنت؟“
اے هما پلیتێن روه اَنت که مۆجزه پێشَ دارنت و سجّهێن دنیائے بادشاهانی کرّا رئونت که آیان په جنْگ کنگا یکجاه بکننت، هما جنْگ که پُرواکێن هُدائے مزنێن رۆچا بیت.
تان هما رۆچا که دێم په آسمانا برگ بوت، هر کارے که آییا کرتگاَت و هر تالیمے که آییا داتگاَت، من ترا سهیگ کرت. ایسّایا په وتی کاسِدیا، لهتێن مردم پێسرا گچێن کرتگاَت و چه هُدائے پاکێن روهئے نێمگا هُکمی داتگاَتنت و گوَشتگاَتنتی که آیانی کار چے اَنت.
نون تُرس تهنا اے نهاِنت که په مردمان مئے کار کَمشرپَ بیت، تُرس اِش اِنت که مئے مزنێن هُدا آرتِمیسئے زیارتجاهئے مزنی گارَ بیت و آ، که آسیائے دَمگ و سجّهێن دنیا آییا پرستشَ کنت، وتی شان و شئوکتا باهێنیت.“