29 ایسّایا پَسّئو دات: ”شما رَد وارتگ، چێا که نه چه پاکێن کتابان چیزّے سَرکِچَ ورێت و نه هُدائے واک و زۆرا سرپدَ بێت.
چێا که تان آ وهدی پاکێن کتابئے اے هبرا سَرپد نبوتگاَتنت که په ایسّایا اَلّمی اِنت که چه مُردگان جاه بجنت.
هر چیزّے که پێسرا نِبیسگ بوتگ، په مئے تالیما بوتگ، تان گۆن پاکێن کتابئے بَکشتگێن سَبر و دِلبڈّیا مارا اُمێت برسیت.
چێا که په هُدایا، هچّ کارے نبوتنی نهاِنت.“
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
گۆن هما زۆر و واکا که هر چیزّا وتی دستا آورتَ کنت، گۆن هما زۆرا مئے اے هاکیێن بَدنا مَٹَّ کنت و وتی پُرشئوکتێن بَدنئے ڈئولا کنت.
او گۆش دارۆکان! چێا اے هبرا مَنِّتَ نکنێت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت؟
چُشێن کارے هست که په هُداوندا گران ببیت؟ گیشّتگێن وهدا، دێمی سالا تئیی کِرّا پِرَ ترّان و سارَها مردێنچُکّے بیت.“
نون تئو بگوَش، آهِرتئے رۆچا اے جنێن چه هپتێن براتان کجام براتئیگَ بیت؟ چێا که سجّهێن براتان باریگ باریگا گۆن آییا سور کرتگاَت.“
ایسّایا گوَشت: ”شما گُمراه نهاێت؟ پرچا که نه چه پاکێن کتابان چیزّے سَرکِچَ ورێت و نه هُدائے واک و زۆرا سرپدَ بێت.