12 بادشاها چه آییا جُست کرت: ’همبل! بے سوری پۆشاکا، تئو چۆن تۆکا پترتگئے؟‘ بله آییا هچّ پَسّئو دات نکرت.
باگئے هُدابُندا گۆن یکّێا گوَشت: ’او منی سنگت! من گۆن تئو ناهَکّی نکرتگ. تئو وت گۆن من رۆچے یکّ دینارێا نمَنِّتگ؟
چێا که تئو زانئے که اے گُمراه و گُنهکارێن مردمے و وتی جندئے گُناهان بار اِنت.
ایسّایا گوَشت، ”او همبل! په هما کارا که آتکگئے، بکنی.“ گڑا دێما آتکنت، ایسّااِش گپت و دَزگیر کرت.
نێکدِلِشَ گِندنت و شادمانیَ کننت و هر بدکار وتی دپا بندَ کنت.
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
پمێشکا شمارا گوَشان، اگن شمئے پهرێزکاری و شَرکِردی چه پَریسی و شَریَتئے زانۆگرانی کِردا گێشتر مبیت، هچبر آسمانی بادشاهیئے دروازگا پُترت نکنێت.