9 ایسّائے پێشرُمب و پدرُمبێن مردم، کوکّار کنانا گوَشگا اَتنت: ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ! مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت، هوشیانا، بُرزین اَرشا.“
”شان و شئوکت بُرزێن اَرشئے هُدایا بات و زمینئے سرا سُهل و اێمنی په هما مردمان بات که هُدا چه آیان وشّ و وَشنۆد اِنت.“
شمارا گوَشان، دگه برے منا نگِندێت تان آ وهدا که وتی زبانا بگوَشێت: ’مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت.‘“
وهدے مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگران ایسّائے مۆجزه و اَجِکّایی دیستنت و اے هم دیستِش که پرستشگاها کَسانێن چُکّ په کوکّار ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ“ گوَشگا اَنت، باز نئوَشّ بوتنت و
ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چه آسمانان هُداوندا بنازێنێت، برزێن جاگهان آییا ستا کنێت.
وهدے ایسّا اورشَلیما رَست گڑا شۆر و وَلوَلَهے مَچِّت. شهرئے مردم جُستا اَتنت که ”اے کئے اِنت؟“
نون شمئے لۆگئے آکبت، شمئے وتی دستا یله دئیگَ بیت. شمارا گوَشان دگه برے منا نگندێت تان آ وهدا که چه وتی زبانا بگوَشێت: ’مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت!‘“