31 چه اے دوێنان کجام بَچّا وتی پتئے هبر زرت؟“ آیان پَسّئو دات: ”ائولیگا.“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”باور کنێت، سُنگی و مالیاتگیر و بَدکارێن جَنێن چه شما پێسر هُدائے بادشاهیا رئونت.
وهدے یَهیایا هُدائے پئیگام آورت، بازێن مردمان، سُنگی و مالیاتگیران هم مَنِّت که هُدائے کُلئو و پئیگام راست اِنت، چێا که آ یَهیائے دستا پاکشۆدی دئیگ بوتگاَتنت.
هما که منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشنت، په آ سجّهێنان آسمانی بادشاهیئے دروازگ پَچَ نبیت، تهنا هما شتَ کنت که منی آسمانی پتئے واهگ و رزائے سرا کارَ کنت.
لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نهاِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت که گُنهکار پتئوبه بکننت، چێا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت.
نون، شَریَت آتک که ناپرمانی گێشتر ببیت، بله جاهے که گناه گێش بوت، رهمت هم سررێچتر بوت،
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
اے ڈئولا، آ که ائولی اَنت، آهِریَ بنت و هما که آهِری اَنت، ائولیَ بنت.“
هُدا، چه انسانئے پێسریگێن زمانگانی اے نازانتیا سر گوَستگ، بله نون آ هر جاگه هرکَسا پرمان دئیگا اِنت که تئوبه بکنت.
بادشاها گوَشت: ’او بێکارێن گُلام! من ترا چه تئیی جندئے هبران مئیاریگَ کنان، تئو زانت من تْرندێن مردمے آن، اێر نکرتگێن چیزّان وتیگَ کنان و نکِشتگێنَ رُنان.
همے پئیما من شمارا گوَشان، اگن یکّ گُنهکارے چه وتی گناهان تئوبه بکنت و هُدائے راها بیئیت، هُدائے پرێشتگانی بارگاها جشن و شادهی گِرگَ بیت.“
گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شما وتا بدل مکنێت و کَسانێن چُکّانی پئیما مبێت، هچبر آسمانی بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنێت.
هرکَس که منی آسمانی پتئے واهگ و رَزائے سرا کارَ کنت، منی برات، منی مات و گهار هما اِنت.“
اَنچُش که ایسّا راها رئوگا اَت، مَتّا نامێن مردے دیستی که سُنگ و مالیات گِرگئے جاگها نِشتگاَت. گۆن آییا گوَشتی: ”بیا، منی رَندگیریا بکن!“ مَتّا پاد آتک و آییئے همراه بوت.
وهدے دْوا کنێت، گڑا دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا مکنێت، چێا که آیان کَنیسَهانی تها و چارراهانی سرا اۆشتگ و دْوا کنگ دۆستَ بیت، تانکه مردم آیان بگندنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش.
شمارا راستێنَ گوَشان، زمین و آسمانئے گار و بێران بئیگا پێسر، شَریَتئے یکّ آب و ٹِکّے هم گارَ نبیت تان سجّهێن سَرجم مبنت.
اگن تهنا گۆن هما مردمان مِهر کنێت که گۆن شما مِهرَ کننت، گڑا شمارا چۆنێن مُزّے رسیت؟ سُنگی و مالیاتگیر همے ڈئولا نکننت؟
گڑا دومی بَچّئے کِرّا شت و همے ڈئولا گوَشتی. بَچّا پَسّئو دات: ’جی هئو، منی واجه! منَ رئوان،‘ بله نشُت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، تان کَسے دوبَر پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا دیستَ نکنت.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان، تانکه کَسے چه آپ و روها پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنت.