27 پمێشکا پَسّئوِش دات: ”ما نزانێن.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا من هم شمارا نگوَشان که گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنان.“
آیان هُداپَجّاری پُراَرزش و اَلّمێن کارے نزانت و هُدایا هم آ، بێننگێن پِگر و هئیالانی تها یله کرتنت تان ناراهێن کارانی تها بکپنت.
مردا گوَشت: ”اے اَجَبێن هبرے. آییا منی چمّ رُژنا کرتگاَنت و شما نزانێت که چه کجا آتکگ.
سباها گوَشێت: ’مرۆچی توپّانَ بیت چێا که آسمانئے رَنگ مُج و هۆنچک اِنت.‘ اے پئیما آسمانئے رنگ و نشانیانی کِساس کنگا زانێت، بله زمانگ و وهدئے نشانیانی کِساس کنگا نزانێت.
شما آیان بئے مکنێت، آ کۆرانی کۆرێن رهشۆن اَنت، وهدے یکّ کۆرے دومی کۆرا راها شۆنَ دنت گڑا دوێن چاتا کپنت.“
اگن بگوَشێن که چه انسانئے نێمگا بوتگ، گڑا مارا چه مردمانَ تُرسیت چێا که سجّهێن مردمان مَنِّتگ که یَهیا نبیے.“
”نون شما چے گوَشێت؟ یکّ مردے هستاَت، آییئے دو بَچّ اَتنت. وتی مسترێن بَچّئے کِرّا شت و گوَشتی: ’او منی چُکّ! مرۆچی برئو انگوری باگا کار کن.‘