16 اے ڈئولا، آ که ائولی اَنت، آهِریَ بنت و هما که آهِری اَنت، ائولیَ بنت.“
بله بازێنے که ائولی اِنت، آهِریَ بیت و بازێنے که آهِری اِنت ائولیَ بیت.
بله بازێنے که ائولی اِنت، آهِریَ بیت و بازێنے که آهِری اِنت، ائولیَ بیت.“
چێا که لۆٹتگێن باز اَنت، بله گچێن کرتگێن کمّ.“
من شمارا گوَشان، همے ڈئولا په یکّ پشۆمانێن گُنهکارێا آسمانا مزنێن جشنے گِرگَ بیت، بله په نئود و نُه پهرێزکارا که آیان پشۆمانی درکار نهاِنت چُشێن جشنے گِرگَ نبیت.
نون چے بگوَشێن؟ هما دَرکئوم که په پاکی و پَلگاریا جُهدِش نکرت، پاکی و پَلگاریاِش رَسِت، هما پاکی و پَلگاری که چه باورا کئیت.
چه تنکێن دروازگا بپُترێت. چێا که پْراهێن دروازگ و پْراهێن راه، گاری و بێگواهیئے نێمگا بارت و بازێنے هما راها زوریت.
آ که هُدایا چه پێسرا گیشّێنتنت، گْوانکی هم جتنت، آ که هُدایا گْوانک جتنت، پاک و پَلگاری کرتنت و آ که پاک و پَلگاری کرتنت، شان و شئوکتی هم داتنت.
شمارا راستَ گوَشان که چه ائولی لۆٹتگێن مردمان یکّے هم، منی مهمانیئے وراکانَ نچَشیت.“
ما مُدام هُدائے شُگرا گرێن که وهدے هُدائے هبر شمارا سر بوت، هما هبر که شما چه ما اِشکت، شما مَنّت که انسانی هبرے نهاِنت، هُدایی هبرے و اَنچُش اِنت هم. اے هُدائے هبر اِنت که شمئے، بزان باوَرمندانی دلان اَسَر کنگا اِنت.
نون، شَریَت آتک که ناپرمانی گێشتر ببیت، بله جاهے که گناه گێش بوت، رهمت هم سررێچتر بوت،
پمێشکا ترا گوَشان: اے جنێنئے بازێن دۆستیئے سئوَب اِش اِنت، که اِشیئے بازێن گناه بَکشگ بوتنت، بله آ که آییئے دۆستی کمتر اِنت، هما اِنت که آییئے بَکشتگێن گناه کمتر اَنت.“
چه اے دوێنان کجام بَچّا وتی پتئے هبر زرت؟“ آیان پَسّئو دات: ”ائولیگا.“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”باور کنێت، سُنگی و مالیاتگیر و بَدکارێن جَنێن چه شما پێسر هُدائے بادشاهیا رئونت.