15 زانا، من وتی زَرّانی مستر وت نهآن، هر ڈئولا که لۆٹان گۆن وتی زَرّان هما ڈئول بکنان؟ یا که تئیی چمّ منی دسپَچیا دیستَ نکنت؟‘
لالچ و تَماه، بَدواهی، مَندْر، وئیلانکی، هَسَدّ، کُپر، تَکبّر و اَهمکی.
بله اگن تئیی چمّ ناجۆڑ اِنت، گڑا تئیی سجّهێن جِسم و جان تهارَ بیت. نون اگن تئیی جِسم و جانئے رُژن وت تهاریے ببیت، گڑا آ تهاری چۆنێن مزنێن تهاریے بیت.
تئو سجّهێن مردمانی اِهتیار وتی چُکّئے دستا داتگ، تانکه چُکّ هما مردمان اَبدمانێن زِند بدنت که تئو آییارا داتگاَنت.
وهدے یَهودیان مردمانی بازێن مُچّی دیست، چه کَست و کُنّتا زَهر گپتنت، پولُسِش بےاِزّت کرت و آییئے هبرانی دێما اۆشتاتنت.
آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
هُداوندا گوَشت: ”من وتی سجّهێن نێکیا ترا پێشَ داران و تئیی دێما وتی نام یَهوِهئے جارا جنان. هرکَسئے سرا که منا رهمت گوارێنگی اِنت، وتی رهمتانَ گوارێنان و هرکَسئے سرا که منا رهم کنگی اِنت، رهمَ کنان.
او براتان! یکدومیئے زنگا مجنێت تانکه دادرسیا مئیاریگ کنگ مبێت. چێا که دادرس، دروازگئے دپا اۆشتاتگ.
آییئے واهگ همے بوتگ که مارا چه راستیئے هبرئے وَسیلها پێدا بکنت، تانکه آییئے جۆڑ کرتگێنانی ائولی بَر و سَمر ببێن.
پمێشکا همینچُک که تئیی هَکّ اِنت بزور و برئو. اے منی تَب اِنت که هرچے ترا دئیان، همینچُک چه تئو رَند آتکگێن کارندهان هم بدئیان.