15 نون ایسّایا آیانی سرا دست پِر مُشت. گڑا وتی راهی گپت و شت.
ترا سرجمێن پاکێن کتابئے زانت چه گْوانزگا گۆن اِنت. اے کتاب ترا سرپد کرتَ کنت که چۆن ترا ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا نجاتَ رسیت.
رَندا ایسّایا چُکّ وتی کُٹّا نندارێنتنت، دستی پِر مُشت و برکتی داتنت.
ایسّایا گوَشت: ”چُکّان بِلّێت منی کِرّا بیاینت، آیانی دێما مدارێت، چێا که آسمانی بادشاهی اَنچێن مردمانیگ اِنت.“
پدا یکّ مردے ایسّائے کِرّا آتک و جُستی کرت: ”او استاد! من کجام نێکێن کاران بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“