6 هرکَس، چه اے کسانُکێنان که منی سرا باوَرمند اَنت یکّێا دێم په گناها ببارت، په آییا گِهتر اِنت که جِنتری تاے آییئے گردنا ببندنت و دریائے جُهلانکیان چَگل بدئینت.
هرکَس، چه اے کسانُکێنان که منی سرا باوَرمند اَنت یکّێا دێم په گناها ببارت، په آییا گهتر اِنت که جِنتری تاے آییئے گردنا ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت.
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کماَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
همے پئیما، شمئے آسمانی پت چه اے کَسانێنان یکّێئے گار بئیگا هم رزا نبیت.
”منی ’رۆگن پِر مُشتگێنان‘ دست پِر مکنێت و منی نبیان نُکسان مدئیێت.“
شَرتر اِنت که چه گۆشت، شراب یا دگه هر چیزّا پهرێز بکنئے که تئیی براتئے ٹَگل ورگئے سئوَبسازَ بیت.
شاوولا جُست کرت: ”او واجه! تئو کئے ائے؟“ پَسّئوی دات: ”من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.
بله په آیانی نرنجێنگا، مَزَنگوَرمئے تئیابا برئو و نَهیگے آپا دئور بدئے، هما ماهیگ که پێسرا نهیگا جنت، آییئے دپا پَچ کن، تئو یکّ چارکلداری زَرّے گندئے، هماییا بزور، منیگ و وتی سُنگا پُرّ کن.“
هرکَس په منی ناما، گۆن وشواهگی اے ڈئولێن چُکّے وتی گوَرا بداریت، بزان آییا منا داشتگ.