12 شما چے گوَشێت؟ اگن کَسێا سد مێش ببیت و چه آیان یکّے گار ببیت، گڑا نئود و نُهێن مێشان کۆها یلهَ ندنت و گارێن مێشئے شۆهازا نرئوت؟
مێشانی پئیما گار و سرگردان اتێت، بله نون هماییئے کِرّا پِر ترّتگێت که شمئے اَرواهانی شپانک و سَمبالۆک اِنت.
گۆن آیان گوَشتی: ”اگن چه شما کَسێا مێشے هست و شَبَّتئے رۆچا چاتێا بکپیت، هما دمانا مێشا چه چاتا درَ نکنت؟
چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان. وتی هزمتکارا شۆهاز کن که من تئیی هُکم نشَمُشتگاَنت.
”نون شما چے گوَشێت؟ یکّ مردے هستاَت، آییئے دو بَچّ اَتنت. وتی مسترێن بَچّئے کِرّا شت و گوَشتی: ’او منی چُکّ! مرۆچی برئو انگوری باگا کار کن.‘
”مَسیهئے بارئوا شما چے گوَشێت؟ آ کئیی چُکّ اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”داوود بادشاهئے چُکّ اِنت.“
شمارا راستێنَ گوَشان، اگن گارێن مێشا در بگێجیت، چه آ نئود و نُهێن گار نبوتگێنان، په اِشیا گێشتر گَل و شادهیَ کنت.