هرکَس، چه اے کسانُکێنان که منی سرا باوَرمند اَنت یکّێا دێم په گناها ببارت، په آییا گِهتر اِنت که جِنتری تاے آییئے گردنا ببندنت و دریائے جُهلانکیان چَگل بدئینت.
نجومیانی پِر ترّگا رند، هُداوندئے پرێشتگے ایسُّپئے وابا آتک و گوَشتی: ”چُکّ و چُکّئے ماتا بزور و مِسرا بتچ، تان من ترا نگوَشان همۆدا بدار، چێا که هیرودیس چُکّئے در گێجگ و کُشگا دلمانگ اِنت.“
اے بارئوا اَنگت پِگر کنگا اَت که آییئے وابا اَناگت هُداوندئے پرێشتگے آتک و گوَشتی: ”ایسُّپ، او داوود بادشاهئے چُکّ! چه وتی دِشتار مَریمئے زورگ و لۆگا برگا متُرس، چێا که آییا اے لاپپرّی، چه پاکێن روها رَستگ.