1 هما وهدا مرید ایسّائے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”بارێن، آسمانی بادشاهیا سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت؟“
هچّ کارے په وتواهی و وتپسُندی مکنێت. په بێکِبری و دربێشی دگران چه وت بُرزتر سرپد ببێت.
آ که شمئے نیاما چه سجّهێنان مستر اِنت، هما آ دگرانی هِزمتکار ببیت.
گۆن براتی مِهرے، یکدگرا دۆست بدارێت، په شرپ و اِزّت کنگا چه یکدومیا دێماتر ببێت.
هما که منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشنت، په آ سجّهێنان آسمانی بادشاهیئے دروازگ پَچَ نبیت، تهنا هما شتَ کنت که منی آسمانی پتئے واهگ و رزائے سرا کارَ کنت.
”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت، چێا که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت.“
ایسّایا کَسانێن چُکّے تئوار کرت، آیانی نیاما اۆشتارێنت و