6 وهدے مریدان اے تئوار اِشکت، سکّ تُرستِش و دێم په چێر کپتنت.
اے تئوار که چه آسمانا آتک، ما هما وهدا وت اِشکت که گۆن آییا پاکێن کۆهئے سرا اتێن.
ما سجّهێن زمینا کپتێن، تئوارے اِشکتُن که اِبرانی زبانا منا گوَشگا اَت: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟ تئو هما کاییگرێن گۆکئے پئیما ائے که شَتئے توسْک و تێزێن سُجّا لگتَ جنت و وتا تاوانَ دنت.‘
زمینا کپتان و تئوارے اِشکتُن که منا گوَشتی: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟‘
گڑا آ منی نزّیکّا همۆدا آتک که من اۆشتاتگاَتان. منا تُرسے جانا کپت و دێم په چێر کپتان. آییا منا گوَشت: ”سرپد بئے، او انسانئے چُکّ! شُبێن هلاسیئے وهدئے بارئوا اِنت.“
همے وهدا که اَنگت آ هبرا اَت، دْرپشۆکێن جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و چه جمبرا تئوارے آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، چه اِشیا من باز وشّ و رَزا آن، اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“
بله ایسّا دێما آتک، دستی پِر کرتنت و گوَشتی: ”پاد آێت، متُرسێت!“