19 من آسمانی بادشاهیئے کلیتان ترا دئیان، زمینئے سرا هرچے که تئو مکنَ کنئے، آسمانا هم مکن کنگَ بیت، هرچے که زمینئے سرا تئو رئوا کنئے آسمانا هم رئوا کنگَ بیت.“
شمارا راستێنَ گوَشان، هرچے که شما زمینئے سرا مکنَ کنێت، آسمانا هم مکن کنگَ بیت، هرچے که شما زمینئے سرا رئوا کنێت، آسمانا هم رئوا کنگَ بیت.
من زندگێن آن. من مُرتگاَتان و بچار، نون زندگ آن، اَبد تان اَبد. مرک و مُردگانی جهانئے کِلیت منا گۆن اَنت.
په پیلادِلپیائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که پاک و راست اِنت، هماییئیگ که داوودئے کلیتی دستا اِنت. آ چیزّا که آ پَچ بکنت، کَسّی بند کرتَ نکنت و آ چیزّا که آ بند بکنت، کَسّی پَچ کرتَ نکنت. آ چُشَ گوَشیت:
اگن کَسێئے گناهان ببَکشێت، بَکْشگَ بنت و اگن مبَکشێت، بَکْشگَ نبنت.“
اِشان آسمانئے بند کنگئے اِهتیار گۆن اِنت تانکه اِشانی پئیگمبریئے رۆچان هچّ هئور مبیت و اِهتیارِش هست که آپا هۆنئے تها بدل بکننت و هر وهدا که بلۆٹنت، گۆن هر پئیمێن وباێا زمینا جتَ کننت.
پنچمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت و من دیست که اِستارے چه آسمانا سِستگ و زمینا کپتگاَت. آییا جُهلێن تَهتَرونئے چاتئے دپئے کلیت دئیگ بوت.
پمێشکا هرکَس که اے سۆجا نزوریت، آ اِنسانێئے ناپرمانیا کنگا نهاِنت، هُدائے ناپرمانیا کنگا اِنت، هما هُدا که شمارا وتی پاکێن روها دنت.
بازێن هبر و هالا رَند، پِتْرُس پاد آتک و گۆن آیان گوَشتی: ”او براتان! شما شَرَّ زانێت که باز وهدا پێسر، هُدایا چه شمئے نیاما منا گچێن کرت که درکئوم چه منی زُبانا ایسّائے وشّێن مِستاگا بِشکننت و باور بکننت.