6 نون زلورت نهاِنت آ وتی پت و ماتا شرپ بدنت.‘ شما په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هبرا پرۆشێت.
اگن کَسے وتی سیاد و وارسانی، هاس وتی جندئے لۆگئے مردمانی هئیالداریا مکنت، بزان که آییا چه وتی ایمانا اِنکار کُرتگ و چه ناباوَرێا گَنتر اِنت.
شما گۆن وتی دۆد و رهبندانی برجاه دارگا، هُدائے هبران ناکارَ کنێت و دگه بازێن همے ڈئولێن کارَ کنێت.“
او هُداوند! وهد آتکگ که تئو کارے بکنئے، چێا که تئیی شَریَتا پرۆشنت.
هر باورمندێن جنێنے که آییئے لۆگا جنۆزام هست، آیانی هئیالداریا بکنت و مئیلیت که کِلیسائے سرا بارے ببنت، تانکه کلیسا هما جنۆزامانی هئیالداریا کرت بکنت که په راستی هاجَتمند اَنت.
گڑا چه باورئے راها ما شَریَتا پرۆشێن و هرابَ کنێن؟ هچبر! ما شَریَتا مُهرترَ کنێن.
منی گئیرتا منا جانسۆچ کرتگ چێا که منی دژمنان تئیی هبر شمُشتگ.
بله شما گوَشێت: ’اگن کَسے وتی پت یا ماتا بگوَشیت: ”هما کُمکّ که من باید اِنت شمارا بداتێن، آ من هُدائے راها کُربانیگ کرتگ،“
او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ گوَشتگ: