هاکمی، شان و بادشاهی همِشیا دئیگ بوت که سجّهێن کئوم و راج و هر زبانئے مردم اِشیئے هِزمتا بکننت. اِشیئے هُکمرانی اَبدمانێن هُکمرانیے که هچبر هلاسَ نبیت و اِشیئے بادشاهی هچبر زئوالَ نبیت.
اے کار همِش اَت که هُدایا گۆن وتی پاکێن روه و زۆرا، ایسّا ناسِریئے سرا رۆگن پِر مُشت. اے ڈئولا آ، هر جاه که شت، گۆن وتی نێکێن کاران، آ سجّهێن مردم که شئیتانئے بندیگ اَتنت دْراهیَ کرتنت، چێا که هُدا گۆن آییا گۆن اَت.
’شمئے شهرئے هما دَنز که مئے پادان لگّتگ، ما آ دَنزان همِدا چَنڈێن و تکێنێن، تانکه اے دَنز شاهدی بدئینت که ما هُدائے وشّێن کُلئو په شما آورت. بله بزانێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.‘
اے منی هِزمتکار اِنت که من گچێن کرتگ، منا سکّ دۆست اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن، من وتی روها اِشیئے سرا اێرَ گێجان، درکئومانی نیاما اے هِزمتکار منی اِنساپ و دادرسیئے جارا پِرّێنیت.
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.