42 اگن کَسے چه اے کسانُکێن مریدان یکّێا پمێشکا تاسے آپَ دنت که منی مرید اِنت، اَلّم بزانێت که آییا وتی مُزَّ رسیت.“
بادشاه پَسّئوَ دنت: ’باور کنێت، وهدے شما گۆن منی یکّ کَستر کَسترێن براتێا اے پئیمێن کار کرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم کرتگ.‘
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کماَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
بله شما گۆن وتی دژمنان هم مهربان ببێت، گۆن آیان نێکی بکنێت، وامِش بدئیێت و پدا ملۆٹێت. اے ڈئولا، شمارا چه هُدائے نێمگا، مزنێن مُزّے رَسیت و شما مَزَنشانێن هُدائے چُکَّ بێت، چێا که آ، گۆن ناشگر و بدکارێن مردمان هم مهربان اِنت.
چه اے کسانُکێنان یکّێئے دێم په گناها برگئے بدلا، گهتر همِش اِنت که آییئے گردنا جِنتری تاے ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت.
همے پئیما، شمئے آسمانی پت چه اے کَسانێنان یکّێئے گار بئیگا هم رزا نبیت.