56 رَندا گۆن وتی مریدان، دگه مێتگێا شت.
مئیل بدی تئیی سرا سردست ببیت، گۆن نێکیا بدیئے سرا سردست ببئے.
همے ڈئولا، انسانئے چُکّ نئیاتکگ که مردم آییئے هِزمتا بکننت، آتکگ که مردمانی هِزمتا بکنت و گۆن وتی ساهئے دئیگا، بازێنێا برَکّێنیت.“
هُدایا وتی چُکّ په جهانئے مئیاریگ کنگا جهانا رئوان ندات، پمێشکا رئوانی دات که چه آییئے وسیلها جهانا برَکّێنیت.
دُزَّ کئیت که دُزّی بکنت، بکُشیت و تباه بکنت. من آتکگان که مردمان زِندے برسیت، اَلکاپ و شائِگانێن زندے.
هئو! انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی شۆهاز و رَکّێنگا آتکگ.“
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کم‌اَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
اے گپّ راست اِنت و سرجمیا مَنّگَ کَرزیت که ایسّا مَسیه په گنهکارانی رکّێنگا دنیایا آتک و اِشانی تها گَنترێن من آن.
بله اگن کَسے منی هبران بِشکنت و آیانی سرا کار مکنت، اَنگت هم من آییا مئیاربارَ نکنان. چێا که من په جهانئے مئیاریگ کنگا نئیاتکگان، په جهانئے رَکّێنگا آتکگان.
ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
بله ایسّایا گوَشت: ”بَسّ اِنت! دست بدارێت!“ آییئے گۆشا دستی پِر مُشت و دْراهی کرت.
بله من شمارا گوَشان، رَدکارێن مردمانی کارانی دێما مه‌اۆشتێت، اگن کَسێا تئیی راستێن گُبّا شَهماتے جت، دومیا هم آییئے نێمگا بتَرّێن.
بله ایسّایا چَکّ تَرّێنت، آ نِهرّ و هَکّل داتنت.
ایسّا و آییئے مرید، راها رئوگا اَتنت. یکّ مردێا گوَشت: ”هر جاه که تئو رئوئے من تئیی همراهَ بان.“
انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی رَکّێنگا آتکگ.
