37 گِراسینائے سرڈگارئے مردمان، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت، چێا که آیان بازَ تُرست. پمێشکا ایسّا بۆجیگا سوار بوت و شت.
نون وت آیانی کِرّا آتکنت و چه آیان پهِلّیاِش لۆٹت و مِنّتوار بوتنت که چه اے شهرا برئونت.
اگن کَسے شمئے هبران گۆش بداریت، آ منی هبران هم گۆشَ داریت. هرکَس شمارا ممَنّیت، آ منا هم نمَنّیت و منی نمَنّۆک آییا هم نمَنّیت که منا راهی داتگ.“
رَندا گۆن وتی مریدان، دگه مێتگێا شت.
اگن یکّ شهرێئے مردم شمارا وشّاتکَ نکننت، گڑا در آیگئے وهدا، وتی پادانی دَنزان همۆدا بچَنڈێت و بتکێنێت تان آیانی هِلاپا شاهدی ببیت که شما هُدائے کُلئو په آیان رَسێنتگ.“
وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“
گڑا مردمان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت.
گڑا شهرئے سجّهێن مردم ایسّائے چارگا آتکنت و گۆن آییا دَزبندیاِش کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت.
آ که وت چَمدیستێن شاهد اَتنت، آ دگه مردمِش هال داتنت که اے جِنّی گنۆک چۆنکا دْراه بوتگ.
هما مردا که ایسّایا آییئے جِنّ در کرتگاَتنت، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آییا گۆن وت ببارت. بله ایسّایا آ مرد پِر تَرّێنت و گوَشتی: