41 ایسّایا گوَشت: ”مردێا دو وامدار هستاَت، یکّے پنچ سد دینار و دومی پنجاه دینارے وامدار اَت،
پمێشکا ترا گوَشان: اے جنێنئے بازێن دۆستیئے سئوَب اِش اِنت، که اِشیئے بازێن گناه بَکشگ بوتنت، بله آ که آییئے دۆستی کمتر اِنت، هما اِنت که آییئے بَکشتگێن گناه کمتر اَنت.“
نون، شَریَت آتک که ناپرمانی گێشتر ببیت، بله جاهے که گناه گێش بوت، رهمت هم سررێچتر بوت،
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگاَنت.
پرچا که سجّهێنان گناه کرتگ و چه هُدائے شان و شئوکتا دور اَنت،
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکارانَ بَکشێن. مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے.‘“
گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مُرتنت، چه اورشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اَتنت؟
بله هما که په نازانتی اَنچێن رَدے جنت که لَٹّ و کُٹّئے سِزاوار اِنت، کمتر لَٹَّ وارت. چێا که چه مسترێن مَنسبدارا گێشتر جُست و پُرسَ بیت و کَسێا که گێشتر زِمّهواری دئیگ بوتگ، چه آییا گێشتر هساب گِرگَ بیت.
بله ایسّایا گوَشت: ”شما وت آیان وراک بدئیێت.“ مریدان درّاێنت: ”گڑا ما برئوێن و دو سَد دینارئے نگن بگرێن و اشان بدئیێن که بوَرنت؟“
ایسّایا گوَشت: ”او شَمون! منا گۆن تئو یکّ هبرے گوَشگی اِنت.“ آییا گوَشت: ”جی استاد، بگوَش!“