22 بَهتاور اێت شما، وهدے مردم په انسانئے چُکّئیگی شمارا آزارَ دئینت و چه وت دور و گِستا کننت، دُژمانَ دئینت و بَنّامَ کننت.
سجّهێن مردم، په منی نامئے سئوَبا چه شما نَپرتَ کننت. بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت.
اگن په شمئے نێکێن کاران شمارا آزار برسیت، اَنگت هم شما بَهتاور اێت. چه آیانی پادتراپان متُرسێت و پرێشان مبێت.
شمارا چه کَنیسَهان درَ کننت. چُشێن وهدے هم کئیت که شمئے کُشۆک گُمانَ کننت که گۆن شمئے کُشگا هُدائے هِزمتا کنگا اَنت.
دنیا چه شما نَپرت کرتَ نکنت بله چه من نَپرتَ کنت، چێا که من دنیائے مردمانی بارئوا گواهیَ دئیان که آیانی کار سِلّ اَنت.
اَنگت هم یَهودیانی بازێن سرۆکێا آییئے سرا ایمان آورت. بله چه همے تُرسا که پَریسی آیان چه کَنیسَها در مکننت، نامِشَ نگپت.
گپّ اِش اِنت که اے مرد، پولُس، مزنێن پلێنڈ و پِتنهسازے و سَرجمێن دنیائے یَهودیانَ شۆرێنیت. ناسِری نامێن یکّ ناراهێن ٹۆلیێئے سرۆکے.
من آییا سهیگَ کنان که په منی ناما آییا چینچُک آزار سَگّگی اِنت.“
من تئیی هبر اِشانا سر کرت. اَنچُش که من دنیایی مردمے نهآن، اے هم دنیایی مردم نهاَنت، پمێشکا دنیا چه اِشان نَپرتَ کنت.
سجّهێن مردم په منی نامئے سئوَبا چه شما نپْرتَ کننت،
چێا که، اگن کَسے وتی ساهئے دارگئے جُهدا بکنت، آییا باهێنیت، بله کَسے که په منیگی وتی ساها باهێنیت، آییا رَکّێنیت.
مردم تان همینچُکا پولُسئے هبران گۆش دارگا اَتنت، بله اے هبری که کرت نون کوکّار کرت و گوَشتِش: ”اے مرد کُشگ و گار کنگ ببیت که زِندَ نکرزیت.“
گوَشتِش: ”تئو وت سرا تان پادان گناهئے چُکّ ائے و مارا تالیمَ دئیئے؟“ گڑا آ مردِش گَلّێنت.
گڑا چه باگا ڈنّ برت و کُشتش. نون شمئے گُمانا، باگئے هُدابُند گۆن اے باگپانان چے کنت؟
په منیگی هاکم و بادشاهانی دێما پێش کنگَ بێت، گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رَسیت که آیانی و درکئومانی دێما په من گواهی بدئیێت.
بَهتاور اێت شما که انّون شدیگ اێت، چێا که سێرَ بێت. بَهتاور اێت شما که انّون گرێوان اێت، چێا که کَندانَ بێت.
بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.