21 چه ایسّائے اے هبرا، پَریسی و شَریَتئے اے دگه زانۆگر، که اۆدا نِشتگاَتنت، پِگر کنگا اَتنت: ”اے کئے اِنت که کُپرَ کنت؟! اَبێد چه هُدائے جندا، دگه کَسّ گناهان پهِلّ کرت و بَکشتَ نکنت.“
او هُداوند! گۆش دار. او هُداوند! پهلّ کن. او هُداوند! دلگۆش کن و کُمکّ کن. او منی هُدا! په وتیگی بچار، دێر مکن چێا که تئیی شهر و کئوم گۆن تئیی ناما تئوار کنگَ بنت.“
یکّ رۆچے، ایسّا درس و سَبکّ دئیگا اَت. لهتێن پَریسی و شَریَتئے استاد، که چه جَلیل و یَهودیَهئے سجّهێن مێتگان و چه اورشَلیما آتکگاَت، همۆدا نِشتگاَتنت. په نادْراهانی دْراه کنگا، هُداوندئے زۆر و توان گۆن ایسّایا گۆن اَت.
اَنچێن کار بکنێت چه آیان پَدّر ببیت که شما په دل چه وتی گناهان پشۆمان بوتگێت. وتی دلا پَهر مبندێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.