41 جِنّ، چه بازێن مردمان در آتکنت و کوکّار کنان گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے،“ چێا که آیان زانتگاَت، آ هُدائے هما گچێن کرتگێن مَسیه اِنت. بله ایسّایا هکّل دئیان بێتئوار کرتنت.
ایسّایا بازێنے دْراه کرت که ڈئول ڈئولێن نادْراهیان گپتگاَتنت و بازێن گنۆکانی جِنّی کَشّتنت، آییا جِنّ په هبرا نهاِشتنت، چێا که جِنّان آ پَجّاهَ آورت.
ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت.
بله اے چیزّ نبیسگ بوتگاَنت تانکه شما باور بکنێت که ایسّا، مَسیه اِنت و هُدائے چُکّ اِنت. اے هاترا هم نبیسگ بوتگاَنت که شما چه ایمانئے راها، آییئے نامئے برکتا اَبدمانێن زِندئے واهند ببێت.
همایان که جِنّ پِر اَت، وهدے ایسّااِش دیست آییئے پادان کپتنت، کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے.“
گڑا شئیتان په آییئے چَکّاسگا آتک و گوَشتی: ”اگن تئو هُدائے چُکّ ائے، اے سِنگان بگوَش نگن ببنت.“
بله ایسّایا پَسّئو ندات. مسترێن دینی پێشوایا پدا گۆن آییا گوَشت: ”من ترا نمیرانێن هُدائے سرا سئوگندَ دئیان، مارا بگوَش، بارێن، تئو هما مَسیه، هُدائے چُکّ ائے؟“
آیان کوکّار کرت و گوَشت: ”او هُدائے چُکّ! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ چه گیشّێنتگێن وهدا پێسر، په مئے اَزاب دئیگا آتکگئے؟“
ایسّایا جِنّ هکّل دات و گوَشتی: ”وتی دپا بدار و اے مردا یله دئے.“
گڑا ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”هُژّار بئے! هچکَسا چه اے هبر و هالا سهیگ مکن، بله برئو، وتا دینی پێشوایا پێش بدار و هما کُربانیگا بکن که موسّائے شَریَتا نبیسگ بوتگ، تانکه په آیان گواه و شاهدیے ببیت.“
بێگاها مردمان بازێن جِنّی گنۆک ایسّائے کِرّا آورت، آییا گۆن وتی یکّێن هبرا جِنّ چه آیان کَشّتنت و سجّهێن نادْراه وشّ و دْراه کرتنت.
بێگاها رۆنِندا رَند، مردمان وتی نادْراه که آیانی نیاما گنۆک و جِنّی هم هستاَت، ایسّائے کِرّا آورتنت.
ایسّا شت، آییئے کَشا اۆشتات و تپی هکّل دات. هما دمانا تَپی سِست و په آیانی هِزمت کنگا پاد آتک.