7 وهدے مردم په پاکشۆدی کنگا آتک و مُچّ بوتنت، یَهیایا گۆن آیان گوَشت: ”او سْیَهمارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ و گوَشتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟!
او ماران، او سْیَهمارزادگان! شما چۆن چه دۆزهئے سِزایا رَکّتَ کنێت؟
آییئے چُکّئے ودارا ببێت، هما که چه آسمانا کئیت، هما که هدایا چه مُردگان زندگ کرت بزان ایسّا که مارا چه آیۆکێن گزَبا رَکّێنیت.
او سْیَهمارزادگان! شما که وت سِلّ و رَدکار اێت، چۆن شَرّێن هبر کرتَ کنێت؟ چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت.
من تئییگ و جنێنئے نیاما، تئیی نَسل و جنێنئے نَسلئے نیاما دُژمنی پێدا کنان. اِشیئے نَسل تئیی سرَگا جنت و تئو آییئے پادئے پونزا جَنئے.“
آ که گناهَ کنت شئیتانئے چُکّ اِنت پرچا که شئیتان چه بُنگێجا گناه کنان اِنت. هُدائے چُکّ پمێشکا پَدَّر بوت که شئیتانئے کاران بپرۆشیت و زئوال بکنت.
”او شئیتانئے چُکّ! تئو که چه مَکر و مَندرا سررێچ ائے و هر راستیئے دژمن ائے، تئو هچبر هُداوندئے راستێن راهئے چپّ و چۆٹ کنگئے کارا یلهَ نکنئے؟
شما وتی پت، بزان اِبلیسئے چُکّ اێت و هماییئے مُراد و واهگانی سرا کار کنگَ لۆٹێت. آ چه بِنداتا هۆنیگے و چه راستیا دور اِنت، چێا که آییا هچّ راستی مان نێست. وهدے درۆگَ بندیت، وتی جندئے دلئے هبرا کنت، چێا که درۆگبندے و درۆگانی پت اِنت.
وتی گناهانی پشۆمانیاِش زاهر کرت و یَهیایا اُردُنئے کئورا پاکشۆدی داتنت.