23 ایسّایا کمّ و گێش سی سال اَت که وتی کاری بُنگێج کرت. مردمانی هئیال اَت که ایسّا ایسُّپئے چُکّ اِنت. ایسُّپ هالیئے چُکّ اِنت و چه هالیا رَند:
اے هما دارتراشئے چُکّ نهاِنت؟ مَریم اِشیئے مات و آکوب، ایسُّپ، شَمون و یَهودا اِشیئے برات نهاَنت؟
او واجه تیوپیلُس! وتی ائولی کتابئے تها، ایسّائے کارانی بُنگێجا بگر
آیان گوَشت: ”اے مرد ایسُّپئے چُکّ ایسّا نهاِنت؟ ما وَه اِشیئے پت و ماتا زانێن. گڑا چۆنَ گوَشیت که من چه آسمانا اێر آتکگان؟“
هرکَسا په آییا شَرّێن گواهیے دات و چه آییئے پُرمِهرێن هبران، سجّهێن مردم هئیران و هَبَکّه منتنت. گوَشتِش: ”بارێن، اے هما ایسُّپئے چُکّ نهاِنت؟“
اے هما دارتراش نهاِنت که مَریمئے بَچّ و آکوب، یوشا، یَهودا و شَمونئے برات اِنت؟ آییئے گهار هم همِدا مئے شهرا جَهمنند نهاَنت؟“ گڑا آیان بد آتک و ایسّااِش نمَنِّت.
چه هما وهدا، ایسّایا اے کُلئو و پئیگامئے رسێنگ بُنگێج کرت. گوَشتی: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت، چێا که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت.“
ایسُّپِ آکوب که مَریمئے مرد اَت. چه مَریما ایسّا پێدا بوت که مَسیه زانگَ بیت.
وهدے ایسُّپا مِسرئے بادشاه پِرئونئے هِزمت بندات کرت، اُمری سی سال اَت. ایسُّپ چه پِرئونئے دربارا پاد آتک و سجّهێن مِسرا گَشت.
اِلیاکیمِ مَلیا، مَلیایِ مینان، مینانِ مَتّاتا، مَتّاتایِ ناتان، ناتانِ داوود،
بادشاه داوودِ یَسّی. سُلئیمانِ داوود، که ماتی پێسرا اوریائے لۆگی بوتگاَت،
ایسّا مَسیه، داوود و اِبراهێمئے چُکّ اِنت. آییئے بێه و بُنیادئے دپتر اے ڈئولا اِنت:
وهدے ایسُّپ و مَریما آ دیست، هئیران بوتنت. ماتا گۆن آییا گوَشت: ”او منی چُکّ! تئو چێا گۆن ما چُش کرت؟ من و تئیی پت گۆن پرێشانی تئیی شۆهازا بوتگێن.“
پیلیپُس نَتْناییلئے کِرّا شت و گوَشتی: ”ما هما کَس در گێتکگ که موسّایا تئوراتئے تها آییئے بارئوا نبشته کرتگ و آ دگه نبیان هم آییئے بارئوا نبشته کرتگ. آ، ایسّا ناسِری اِنت، ایسُّپئے چُکّ.“