33 وهدے هما ”کامپۆل“ نامێن جاگها رَستنت، آیان ایسّا سَلیبئے سرا دْرتک. آییئے راستێن نێمگا یکّ رَدکارے سَلیب کَشّت و چپّێن نێمگا دومی رَدکار.
آییا وت مئے گناهانی بار سَلیبئے سرا وتی بڈّا لَڈّت، تانکه گناه چه مئے دلا بمریت و په نێکی و پاکی زِند بگوازێنێن، که شما چه هماییئے ٹَپّ و ٹۆران دْراه بوتگێت.
اے ڈئولا بوت تانکه ایسّائے هما هبر راست و سَرجم ببیت که وتی مرکئے وَڑ و پئیمئے بارئوا کرتگاَتی.
هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“
آییئے بارئوا هرچے نبیسگ بوتگاَت، آیان سَرجم کرتنت و چه سَلیبئے دارا اێر گێتک و کبرِش کرت.
ایسّا، که شما سَلیب کَشّت و کُشت، مئے پت و پیرُکانی هُدایا پدا زندگ کرت،
اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکّا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت.
هما ڈئولا که موسّایا، گیابانا مار چه زمینا چست کرت، همے ڈئولا انسانئے چُکّ لازم چست کنگَ بیت،
شمارا نگوَشتی که ’انسانئے چُکّ باید اِنت گُنهکارانی دستا دئیگ ببیت، باید اِنت سَلیب کَشّگ ببیت و سئیمی رۆچا پدا زندگ ببیت و جاه بجنت‘؟“
”شما وشَّ زانێت که دو رۆچا رَند سَرگوَزئے ائییدَ بیت و انسانئے چُکّ په سَلیب کَشّگا گِراێنگَ بیت.“
درکئومێن مردمانی دستا دئینتی. درکئومێن مردم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کننت، گۆن هئیزران مانَ بندنت و سَلیبئے سرا دْرنجنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“
کُچکان منی چپّ و چاگرد گپتگ، شِرّ و بدکارانی رُمبا اَنگِرّ آن، منی دست و پادِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگاَنت،