37 چێا که اے نبشته منی بارئوا، باید اِنت پوره و سَرجم ببیت که گوَشیت: آ گۆن گُنهکاران هساب کنگ بوت. هئو! آ چیزّ که منی بارئوا نبیسگ بوتگ نون سَرجم بئیگی اِنت.“
آیان، دو رَدکارێن مردم آورت که گۆن ایسّایا هۆر، کُشگی اَتنت.
هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“
آ کار که تئو منا داتگاَت که سَرجمی بکنان، من سَرجم کرت و اے ڈئولا په جهانا تئیی شان و شئوکتُن زاهر کرت.
اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگاَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت،
پدا ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد یکّ کِرّے برتنت و گوَشتی: ”نون ما اورشَلیما رئوگا اێن، هر چیزّے که نبیان انسانئے چُکّئے بارئوا نبشتگ، آ سجّهێن اۆدا سَرجمَ بنت.
چێا که هما ڈئولا که پێشا شئور بُرّگ بوتگ، انسانئے چُکَّ رئوت، بله بَژن و اَپسۆز په هما مردما که آییا درۆهیت.“
ایسّائے همراهیا دو یاگی و دُزِّش هم سَلیبئے سرا دْرتک، یکّے راستێن و دومی چَپّێن نێمگا.
گڑا گوَشتی: ”بله نون چه شما اگن کَسێئے کِرّا زَرتورَگ و پێلک هست، گۆن وت بزوریت و آییئے کِرّا که زَهم نێست، وتی کباها بها بکنت و زَهمے بها بگیپت،
آ وهدا، ایسّایا گۆن مزنێن دینی پێشوا، مزنێن پرستشگاهئے نِگهپانێن سپاهیگانی مستر و کئومئے کماشان که په آییئے دَزگیر کنگا آتکگاَتنت، گوَشت: ”زانا، من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی دَزگیر کنگا آتکگێت؟
رَندا ایسّایا وتی بارئوا، موسّا و سجّهێن نبیانی پاکێن کتابانی تها، هرچے که نبیسگ بوتگاَت، آ سرپد کرتنت.
اے ڈئولا، پاکێن کتابئے هما پێشگۆیی سَرجم بوت که گوَشیت: آ چه رَدکاران زانگ بوت.