7 مردێنچُکّێئے سرا چِلّگ بوت که آییئے ائولی چُکّ اَت. مَریما وتی نُنُّک گُدێا پێتک و کاهدانێئے تها واپێنت، چێا که په آیان مهمانجاها جاگه نێستاَت.
بله وهد که آتک، هُدایا وتی چُکّ دێم دات. چُکّ اِنسانے بوت و چه پێدائِشا شَریَتئے رهبندانی چێرا اَت،
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.
بله تان آ وهدا که چُکّ پێدا نبوتگاَت، گۆن آییا وپت و وابی نکرت و چُکّئے نامی ایسّا پِر بست.
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
اے هما دارتراشئے چُکّ نهاِنت؟ مَریم اِشیئے مات و آکوب، ایسُّپ، شَمون و یَهودا اِشیئے برات نهاَنت؟
زانا، من انسانے نهآن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
آییئے کِرّا آتک و ٹَپّی گۆن شراب و ٹێل درمان کرت و بستنت، وتی اۆلاکا سوار کرت، یکّ کاروانسراێا آورت و آییئے هئیالداریای کرت.
چۆ بوت که راها مِنزلێا هُداوند گۆن موسّایا دُچار کپت و لۆٹتی که موسّایا بکُشیت.
راها شپا گِپتنت و یکّ جاگهێا منزلِش کرت. وهدے چه آیان یکّێا وتی گۆنیئے دپ پچ کرت که په وتی هرا کاه و کدیمے بکشّیت، دیستی که منی نُگره گۆنیئے دپ دپا اێر اَنت.
پِر تَرّگا ما شپا یکّ جاگهێا داشت. ما وتی بار که بۆتکنت، دیستِن که چه ما هرکَسئے نُگره سَرجمیا آییئے جندئے گۆنیئے دپ دپا اێر اَنت. نون ما اے نُگره پدا آورتگاَنت گۆن.
همے وهدا که آ بئیتلَهِما اَتنت، مَریمئے چِلّگ بئیگئے ماه و رۆچ سَرجم بوتنت و
هما هَند و دَمگا، لهتێن شپانک هستاَت که شپا گیابانا وتی رمگِش نِگهپانیَ کرت.