22 بادشاها گوَشت: ’او بێکارێن گُلام! من ترا چه تئیی جندئے هبران مئیاریگَ کنان، تئو زانت من تْرندێن مردمے آن، اێر نکرتگێن چیزّان وتیگَ کنان و نکِشتگێنَ رُنان.
بادشاها چه آییا جُست کرت: ’همبل! بے سوری پۆشاکا، تئو چۆن تۆکا پترتگئے؟‘ بله آییا هچّ پَسّئو دات نکرت.
چێا که تئیی هبر اَنت که ترا بێمئیارَ کننت و تئیی هبر اَنت که ترا مئیاربارَ کننت.“
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
چێا که منا چه تئو تُرستگ، تئو تْرندێن مردے ائے و هما که تئو اێر نکرتگاَنت، هما چیزّانی پئیردا جنئے و وتیگَ کنئے و نکِشتگێنَ رُنئے.‘
گڑا تئو چێا منی داتگێن زَرّ، بیاجی و باپاریێئے کِرّا اێر نکرت که من پِر ترّگا رَند، وتی زرّ گۆن بْیاجان بگپتێننت.‘