21 چێا که منا چه تئو تُرستگ، تئو تْرندێن مردے ائے و هما که تئو اێر نکرتگاَنت، هما چیزّانی پئیردا جنئے و وتیگَ کنئے و نکِشتگێنَ رُنئے.‘
تان سجّهێنانی دادرسیا بکنت و اے بێهُداێن ناباوران په آیانی سجّهێن گَندهکاریان و په هما سجّهێن سِلّێن هبران که اے بێباورێن گُنهکاران آییئے هلاپا گوَشتگاَنت، مئیاریگ بکنت.“
مِهرئے تها تُرس نێست. سررێچێن مِهر، تُرسا گارَ دنت. چێا که تُرس چه سِزائے هئیالا کئیت و کَسے که تُرسیت چه مِهرا سررێچ نبوتگ.
پرچا که اگن کَسے شَریَتئے سجّهێن رهبندانی سرا کار بکنت بله یکّ رهبندے هم بپرۆشیت، بزان سجّهێن شَریَتی پرۆشتگ.
چێا که هُدایا مارا چُشێن روهے نداتگ که مارا بُزدل بکنت، مارا زۆر و واک و مِهر و داشتئے روهی بَکشاتگ.
شمارا گُلامی روهے نرَستگ که پدا بتُرسێت، شما په چُکّی زورگ بوتگێت و هُدایی روه شمارا رَستگ. چه همے روها کوکّارَ کنێن ”اَبّا، او پِت!“
هما پِگر و هئیال هُدائے دژمن اِنت که مهاری گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اِنت. آ وتا هُدائے شَریَتئے دستا ندنت، اے کارا کرت هم نکنت.
دگه هِزمتکارے آتک و گوَشتی: ’او واجه! اِش اِنت تئیی داتگێن اَشرپی که من دَزمالێا بستگ و اێر کرتگاَت.
بادشاها گوَشت: ’او بێکارێن گُلام! من ترا چه تئیی جندئے هبران مئیاریگَ کنان، تئو زانت من تْرندێن مردمے آن، اێر نکرتگێن چیزّان وتیگَ کنان و نکِشتگێنَ رُنان.