34 شمارا گوَشان که آ وهدا، اگن دو مردم یکّێن تَهت و نِپادئے سرا وپتگ، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.
گڑا همے پئیما هُداوندَ زانت که وتی پهرێزکارێن مردمان چۆن چه چَکّاسان برَکّێنیت و بدکاران سِزا بدنت تان هما وهدا که دادرسیئے رۆچ برسیت.
من چه اے جاورانی بئیگا پێسر شمارا هال داتگ.
آییا پَسّئو دات: ”جُهد کنێت چه تنکێن دروازگا بگوَزێت، چێا که من شمارا گوَشان، بازێنے چه همے دروازگا گوَزگئے جُهدا کنت، بله گوَست نکنت.
نون شَرّ هۆش و سار کنێت، چێا که اے سجّهێن جاورانی بئیگا پێسر من شمارا هال داتگ.
منا بدکارانی همراهیا گِرّان مکن و مکَشّ، هما که رَدێن کارَ کننت و گۆن همساهگان چه سُهل و سَلاها هبرا اَنت، بله دلِش چه شِرّ و شۆرا پرّ اِنت.
منی ساها گُنهکارانی هۆریگا مگر و زِندا گۆن هۆنیگان،
من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن تئوبه مکنێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.“
من شمارا گوَشان نه، چُش نهاِنت، بله اگن تئوبه مکنێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.
پِتْرُسا درّاێنت: ”اگن سجّهێن ٹَگل بوَرنت و ترا یله بدئینت، من هچبر ٹَگلَ نئوَران.“
هرکَس وتی ساهئے رَکّێنگئے رندا ببیت، آییا باهێنیت. هرکَس وتی ساها بباهێنیت، آییا رَکّێنیت.
چه دو جنێنا، که هۆریگا جِنترئے سرا دانئے درُشگا بنت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.