2 چه اے کسانُکێنان یکّێئے دێم په گناها برگئے بدلا، گهتر همِش اِنت که آییئے گردنا جِنتری تاے ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت.
هرکَس، چه اے کسانُکێنان که منی سرا باوَرمند اَنت یکّێا دێم په گناها ببارت، په آییا گهتر اِنت که جِنتری تاے آییئے گردنا ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت.
همے پئیما، شمئے آسمانی پت چه اے کَسانێنان یکّێئے گار بئیگا هم رزا نبیت.
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کماَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
هما ڈئولا که نبیسگ بوتگ، انسانئے چُکّ چه اے دنیایا رئوگی اِنت، بله بژن و اپسۆز په هماییا که انسانئے چُکّا دْرۆهیت. په آییا شرتر اَت که هچبر چه ماتا پێدا مبوتێن.
ناشتها رند، ایسّایا گۆن شَمونپِتْرُسا گوَشت: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! اینچُک که اے منا دۆستَ دارنت، تئو منا گێشتر دۆستَ دارئے؟“ پِتْرُسا گوَشت: ”جی هئو، او هُداوند! تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی گوَرگان بچارێن.“
بله په آیانی نرنجێنگا، مَزَنگوَرمئے تئیابا برئو و نَهیگے آپا دئور بدئے، هما ماهیگ که پێسرا نهیگا جنت، آییئے دپا پَچ کن، تئو یکّ چارکلداری زَرّے گندئے، هماییا بزور، منیگ و وتی سُنگا پُرّ کن.“