5 آییا واهندئے وامدار یکّ یکّا وتی کِرّا لۆٹتنت. چه ائولی وامدارا جُستی گپت: ’ترا منی واهندئے چینچُک وام پِر اِنت؟‘
وهدے هساب گِرگا لگّت، یکّ مردے آییئے دێما آورتِش که لکّانی لکّ وامدار اَت،
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگاَنت.
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
بله هئو! انّون زانتُن چے بکنان. باید اِنت اَنچێن کارے بکنان که وهدے چِه کارا کَشّگَ بان، رَندا مردم منا وتی لۆگان بِلّنت.‘
پَسّئوی دات: ’منا یکّ سَد کئیل زئیتونی رۆگن وام پِر اِنت.‘ هسابدارا گوَشت: ’بگر، اِش اِنت تئیی وامانی کَبز، زوتّ بنند و پنجاه کئیل بنبیس.‘