ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”اگن تئو بزانتێن که هُدائے داد و بَکشش چێے و اے کئے اِنت که چه تئو آپَ لۆٹیت، گڑا اَلّما تئو گۆن آییا دَزبندی کرتگاَت که منا آپ بدئے و آییا ترا زنداپ داتگاَت.“
رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ.
زبان هم یکّ اَنچێن آسے که مئے جسم و جانئے رگ و بندانی تها سِلّیانی دنیاے. مردما پَهک سِلّ و آلودگَ کنت و آییئے درُستیگێن زِندا آسَ جنت. زبان وت آسے که چه دۆزهئے آسا رۆک بوتگ.
اَنچێن کار بکنێت چه آیان پَدّر ببیت که شما په دل چه وتی گناهان پشۆمان بوتگێت. وتی دلا پَهر مبندێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.
و رستر، هما درۆگێن پئیگمبرئے همراهیا گرگ بوت که رسترئے دێما مۆجزهی پێش داشتگاَت. گۆن اے مۆجزهان، آییا هما رَد داتگاَتنت که رسترئے نشانِش زرتگاَت و آییئے بُتِش سُجده کرتگاَت. دوێن، زندگا هما گوَرما دئور دئیگ بوتگاَتنت که گۆن آس و گۆکُرتا بُن اَت.
همے پئیما، اِبراهێم آیانی هم پت اِنت که نه تهنا سُنّت کنگ بوتگاَنت، ایمانئے راها گام هم جنَگا اَنت، هما راها که مئے پت اِبراهێما چه سُنّت بئیگا پێسر گامَ جت.
چه وتی دلا اے هبرا در بکنێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.