20 ایلازَر نامێن یکّ گریبێن مردے هماییئے لۆگئے دپا نادێنگ بوتگاَت که جسم و جانی، سرا تان پادا رێش اَت.
هما وهدا، لهتێن مردم یکّ پێدائِشی لَنگێا آرگا اَت. مردمان اے لَنگ هر رۆچ، مزنێن پرستشگاهئے ”زێبا“ نامێن دَروازگئے دپا واپێنت تان چه پرستشگاهئے رئوۆکێن مردمان پِنڈگے بگیپت.
او دُردانگان! گۆش دارێت. هُدایا اے دنیائے نێزگارێن مردم گچێن نکرتگاَنت که باوَرا هستۆمند ببنت و هما بادشاهیا میراس ببرنت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان لبز و کئول کرتگ؟
نێزگارێن برات، وتی مڑاه و اِزّتمندیئے سرا پَهر بکنت و
آییئے اَرمان اَت که چه هَزگارێن مردئے پَرزۆنَگئے سر آتکگێن چُنڈ و چانیگان، وتی لاپا سێر بکنت. کُچکّ هم آتکنت و آییئے رێش و ناسورِشَ چَٹّتنت.
هر رۆچ آزاران کپتگان و هر سُهبا هکّلَ وران.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
ایلازَر نامێن مردے ناجۆڑ اَت. آ، مَریَم و آییئے گهار مَرتائے مێتگ بئیتاَنیائے مردمے اَت.
وهدے دێم په مزنێن دروازگا رئوگا اَت، دگه مۆلدێا دیست و گۆن مردمان گوَشتی: ”اے مرد ایسّا ناسِریئے همراه بوتگ.“
یکّ مالدار و هَزگارێن مردێا مُدام گرانکیمّتێن پُچّ و پۆشاکَ پۆشت و وتی رۆچی په ائیش و نۆشَ گوازێنتنت.