24 شمارا راستَ گوَشان که چه ائولی لۆٹتگێن مردمان یکّے هم، منی مهمانیئے وراکانَ نچَشیت.“
”پمێشکا گۆن شما گوَشان که هُدائے بادشاهی، چه شما پَچ گِرگ و یکّ کئومێا دئیگَ بیت که آییئے بَر و سَمرا کاریت.
آ وهدا، پولُس و بارنابایا گۆن دِلێری آیانی پَسّئوا گوَشت: ”مارا چه سجّهێنان پێسر، هُدائے هبر گۆن شما گوَشگی اَت، بله شما هُدائے هبرا نمَنّێت و وتا اَبدمانێن زِندئے لاهکَ نزانێت، نون ما درکئومانی گوَرا رئوێن.
آ کَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت، بله آ که چُکّا نمَنّیت، زِندئے واهندَ نبیت و هُدائے کَهر و گزب آییئے سرا کپیت.
گڑا گۆن وتی گُلامان گوَشتی: ’آرۆسئے مهمانی تئیار اِنت، بله هما که لۆٹگ بوتگاَتنت، آیگئے لاهک نهاتنت.
من پمێشکا شمارا گوَشت که وتی گناهانی تها مرێت. اگن شما باور مکنێت که من هما آن، شما وتی گناهانی تها مرێت.“
هُدائے دادرَسی اِش اِنت: نور و رُژن جهانا آتک، بله رُژنئے بدلا مردمان تهارۆکی دۆست داشت، پرچا که آیانی کار سِلّ اَتنت.
ایسّایا یکّ برے پدا گۆن آیان گوَشت: ”منَ رئوان و شما منی شۆهازا گردێت، بله وتی گناهانی تها مرێت و آ جاها که منَ رئوان، شما آتکَ نکنێت.“
گڑا هُدابُندا وتی گُلام هُکم کرت: ’شهرا ڈنّ، راه و رَهسران برئو، مردمان شۆهاز کن و آیان مِنَّت کن و منی لۆگا بیار تانکه مهمانجاه چه مردما پُرّ ببیت.‘
مزنێن رُمب و مُچّیے، ایسّایا همراهی کنگا اَت. آییا دێم گۆن آیان تَرّێنت و گوَشتی: