12 چێا که پاکێن روه شمارا هما وهدا وت سۆجَ دنت که چے بگوَشێت.“
چێا که من شمارا اَنچێن هبرانی زانتکاریا دئیان که هچّ دژمنے شمئے دێما مهاۆشتیت و شمئے هبران پرۆشت مکنت.
آ وهدا هبر کنۆک شما نبێت، شمئے آسمانی پتئے روه شمئے زبانا هبرَ کنت.
گڑا پِتْرُس چه هُدائے پاکێن روها سررێچ بوت و گوَشتی: ”او کئومئے سرۆک و کماشان!
بله اِسْتیپان گۆن اَنچێن روه و زانتێا هبر کنگا اَت که آییئے دێما اۆشتاتِش نکرت.
هُداوندا گوَشت: ”بنیآدمئے دپ کئیا جۆڑ کرتگ؟ کئے اِنسانا گُنگ و کَرَّ کنت؟ کئے اِنسانا چَمپَچ و کۆرَ کنت؟ منِ هُداوند نهاِنت؟
بله اِسْتیپانا، که چه هُدائے پاکێن روها سررێچ اَت، آسمانئے نێمگا چارت، گۆن هُدائے شان و شئوکتے گِندگا، ایسّایی دیست که هُدائے راستێن نێمگا اۆشتاتگ.
نون برئو، من ترا سۆجَ دئیان که ترا چے گوَشگی اِنت. دپ تئییگَ بیت و گپّ منیگَ بنت.“
آ وهدان که شما اۆدا برگَ بێت، دلا پرێشان مبێت که ’چے بگوَشێن‘ یا ’چۆن پَسّئو بدئیێن،‘ چێا که هرچے اۆدا شمارا گوَشگیَ بیت، هما وهدا شمارا رسیت.
چه مردمانی مُچّیا، یکّێا گۆن آییا گوَشت: ”او استاد! منی براتا بگوَش که چه پتئے میراسا منی بهرا بگیشّێنیت و بدنت.“