45 اے هبرانی سرا شَریَتئے کازیێا گوَشت: ”او استاد! تئو گۆن وتی اے هبران، مارا هم بےاِزّت کنگا ائے.“
چه پَریسیان لهتێن آییئے کِرّا اۆشتاتگاَت. اے گپِّش اِشکت و گوَشتِش: ”زانا ما کۆر اێن؟“
چه کئومئے سرۆک و پَریسیان یکّێا آییئے سرا باور کرتگ؟
دنیا چه شما نَپرت کرتَ نکنت بله چه من نَپرتَ کنت، چێا که من دنیائے مردمانی بارئوا گواهیَ دئیان که آیانی کار سِلّ اَنت.
او شَریَتئے کازیان! بَژن اِنت که شما زانتکاریئے هَزانگئے کلیت زرت و برت، نه وت تها آتکگێت و نه آ که راها اَنت، تها رئوگا اِشتگاَنت.“
ایسّایا گوَشت: ”او شَریَتئے کازیان! په شما هم بَژن و اَپسۆز اِنت. شما مردمانی چَکّا گرانێن بارَ لَڈّێت که چه آیانی زۆرا گێش اِنت، بله وت په کُمکّ کنگا، لَنکُک و مۆردانگے هم نسُرێنێت.
چه آیان یکّێا، که شَریَتئے کازیے اَت، په ایسّائے چَکّاسگا چه آییا جُست کرت:
بله پَریسی و شَریَتئے کازیان چه یَهیائے دستا پاکشۆدی نگپت و هُدائے لۆٹ و واهگِش په وت نمَنّت.