1 یکّ بَرے ایسّا جاگهے دْوا کنگا اَت، وهدے دْوایی هلّێنت، چه آییئے مریدان یکّێا گوَشت: ”او هُداوند! اَنچُش که یَهیایا وتی مرید دْوا کنگ سۆج داتگاَنت همے پئیما تئو هم مارا دْوا کنگ سۆج بدئے.“
او هُداوند! منی دپئے هبر و دلئے پگر و هئیال تئیی دلا بننداتنت، تئو که منی تلار و پُشت و پناه ائے.
بله او دُردانگان! شما وتا چه پاک و بےائیبێن ایمانا مُهر و مُهکم بکنێت و گۆن پاکێن روهئے مَدتا دْوا بلۆٹێت.
هما وهدا یکّ رۆچے، ایسّا په دْوا کنگا کۆها شت و سجّهێن شپی گۆن هُدایا په دْوا گوازێنت.
یکّ رۆچے، ایسّا اێوکا دْوا کنگا اَت و مرید گۆن آییا گۆن اَتنت. چه مریدان جُستی کرت: ”مردم منی بارئوا چے گوَشنت، من کئے آن؟“
چه اے هبران، کِساس هشت رۆچا رَند، ایسّایا پِتْرُس، یوهَنّا و آکوب همراه کرتنت و په دْوایا یکّ کۆهێئے سرا شت.
او هُداوند! تئو بزّگانی واهگان گۆشَ دارئے، آیان دلبڈیَ دئیئے و هبرانِش اِشکنئے.
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“
په جُست کنگا هُداوندێن ایسّائے کِرّا دێم دات که ”بارێن، تئو هما ائے که آیگی اَت، یا ما په دگرێا رَهچار ببێن؟“
بله تهنا یکّ چیزّ زلورت اِنت. مَریما هما گهترێن په وت گچێن کرتگ که چه آییا پَچ گِرگَ نبیت.“
ایسّایا گوَشت: ”هروهد دْوا کنێت، اے ڈئولا بگوَشێت: ’او پت! تئیی نام شرپدار بات. تئیی بادشاهی بیایات.