33 بله رَندترا، سامِری کئومئے یکّ مردے چه اۆدا گوَزان، همے جاگها رَست. وهدے آ مردی دیست، آییئے سرا بَزّگی بوت،
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“
اَنچُش که منا تئیی سرا بَزّگ بوتگاَت، ترا هم باید وتی وامدارئے سرا بَزّگ بوتێن.‘
ایسّایا وتی اے دوازدهێن کاسِد رئوان دات، کَڈّن کرت و گوَشتنت: ”درکئومانی گوَرا مرئوێت، آ شهران هم مرئوێت که اۆدا سامِری جَهمنند اَنت،
یَهودیان آییئے پَسّئوا دَرّاێنت: ”ما نگوَشت که تئو سامِریے ائے و ترا جِنّے پِر اِنت؟“
سامِری جنێنا گوَشت: ”تئو وَه یَهودیے ائے و من سامِری جنێنے آن، تئو چۆن چه من آپَ لۆٹئے؟“ جنێنا پمێشکا چُش گوَشت که یَهودی گۆن سامِریان سلام و دْوا نکننت.
پِرئونئے جنکّا سَپْت پَچ کرت و نُنُّک دیست. نُنُّک گرێوگا اَت. پِرئونئے جنکّا آییئے سرا بزّگ بوت. گوَشتی: ”اے چه اِبرانیانی چُکّان اِنت.“
همے ڈئولا، مزنێن پرستشگاهئے هِزمتکارے هم چه همے راها گوَزگا اَت، وهدے آ مردی دیست گوَست و شت.
آییئے کِرّا آتک و ٹَپّی گۆن شراب و ٹێل درمان کرت و بستنت، وتی اۆلاکا سوار کرت، یکّ کاروانسراێا آورت و آییئے هئیالداریای کرت.