79 تان په آیان که تهارۆکی و مَرکئے ساهگا نِشتگاَنت، رُژنایی ببَکشیت و مارا دێم په سُهل و آسودگیئے راها رهشۆنی بکنت.“
هما کئوما که زِندی تهاریا گوَستگاَت، مزنێن رُژنے دیست و هما مُلک و ڈگار که اۆدا مَرک ساهێل اَت، اۆدئے جَهمنندانی سرا رُژناییا سر جت.
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘
رُژن من آن و اے جهانا پمێشکا آتکگان که هرکَس که منی سرا ایمان بیاریت تهارۆکیا ممانیت.
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
من، تانکه جهانا آن، جهانئے رُژن آن.“
چه تهارترێن تهاریان دری کرتنت و آیانی زمزیلی پرۆشتنت.
تهارترێن تهاریان نِشتگاَتنت، آسنێن زمزیلانی بندیگ و اَزاب اَتنت
هما راستێن رُژن که په سجّهێن مردمان رُژناییَ کاریت، نون جهانا پێداک اَت.
اگن چه مرکئے تهارترێن شێپ و دَرَگان هم بگوَزان چه هچ بیمّ و بلاها نترسان، چیا که تئو گۆن من گۆن ائے، تئیی لٹّ و اَسا منا تسلّا بَکشیت.
آ په دگه کئومان هُدائے بارئوا سرپد کنۆکێن رُژنے بیت و په تئیی بنی اِسراییلی کئوما پَهر و شانے.“
سُهل و اێمنیئے راهِش نزانتگ و
بله تئو مارا پرۆش داتگ و گۆن وهشیێن هئیوانان یکجاه کرتگ، گۆن تهارترێن تهارۆکیا پۆشێنتگ.
کئے اِنت هما که په دل هُداتُرس ببیت؟ هُداوند آییا هما راستێن راها سۆجَ دنت که باید اِنت گچێنی بکننت.
شما زانێت که هُدایا په بنی اِسراییلیان وتی کُلئو راه دات و چه ایسّا مَسیهئے راها، که سجّهێنانی هُداوند اِنت، سُهل و اێمِنیئے مِستاگ دات.