48 چێا که وتی مۆلدئے نِزۆریای چارتگ. چه اِد و رَند، سجّهێن نَسل و پَدرێچ منا بَهتاورَ زاننت.
هرچُنت که هُداوند مَزَنشان اِنت، بله بێکِبران په رهمَ چاریت و گُروناکان چه دورا پجّاهَ کاریت.
همے وهدا که ایسّا اے هبران کنگا اَت چه مردمانی نیاما یکّ جنێنێا گْوانک جت: ”بَهتاور هما مات اِنت که چه آییئے لاپا تئو پێدا بوتگئے و ترا شیری مێچێنتگ.“
هما که مارا مئے کَمشَرَپیان یاتی کرت، مِهری اَبدمان اِنت.
گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”تئو جنێنانی نیاما بَهتاور ائے! بَهتاور اِنت هما چُکّ که تئیی لاپا اِنت.
پرێشتگ، مَریمئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”گَل و شادان بئے که هُدائے نێکێن واهگئے ساهگا ائے و هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت.“
گڑا لیاها گوَشت: ”من سکّ گَل آن. جنێنان منی نام کرتگ ’گَلاتون‘.“ پمێشکا چُکّئے نامی آشِر کرت.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
بادشاهئے نام نمیران بات، تان رۆچَ دْرپشیت نام و تئواری بمانات. سجّهێن کئوم چه آییا برکت بگراتنت و آییا مبارک بگوَشاتنت.
بَهتاور ائے تئو که باوَرِت کرتگ، چێا که هُداوندئے هما هبر که گۆن تئو گوَشگ بوتگاَنت، سَرجمَ بنت.“
چێا که آ پاکنامێن زۆرمندا په من مزنێن کار کرتگ.