46 مَریما، آییئے پَسّئوا گوَشت: ”منی ساه و جان، هُداوندا سَتا و سَنا کنت.
گڑا منی اَرواه هُداوندئے بارگاها شادهیَ کنت و په وتی رکّگا لزّتَ بارت.
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.
بله نه تهنا په همینچُکا، ما چه وتی هُداوند ایسّا مَسیهئے راها هُدائے سرا پَهرَ بندێن، هما ایسّا که آییئے سئوَبا اَنّون مارا سُهل و وشّانی رَستگ.
شما مَسیه هچبر ندیستگ، اَنگت آییا دۆستَ دارێت. انّون هم شما آییا نگندێت، بله آییئے سرا باوَرۆ هست و هچّ لبزے شمئے پُرشئوکتێن وشّیا درشان کرتَ نکنت،
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
هُدائے جند، اێمنیئے هُدا شمارا سَرجمیا پاک و پَلگار بکنات. تان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے واترّ بئیگا شمئے اَرواه و ساه و بدن سَرجمیا بےائیب بماناتنت.