4 تانکه رۆچ اِنت، باید اِنت ما منی دێم دئیۆکئے کاران سَرجم بکنێن، شپ که بیت گڑا کَسّ کار کرتَ نکنت.
ایسّایا گوَشت: ”تهنا یکّ گوَنڈێن وهدێا رُژنایی گۆن شما گۆن اِنت. تان وهدے که رُژنایی گۆن شما گۆن اِنت، گام جنانا دێما برئوێت. چۆ مبیت که تهاری شمئے سرا بالادست ببیت. کَسے که تهاریا گامَ جنت، نزانت کجا رئوت.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
گڑا تان هما وهدا که مارا مۆه هست، بیاێت گۆن سجّهێنان شَرّیَ کنێن و هاس گۆن همایان که باوَرمند اَنت.
آ کار که تئو منا داتگاَت که سَرجمی بکنان، من سَرجم کرت و اے ڈئولا په جهانا تئیی شان و شئوکتُن زاهر کرت.
بله منا چه یَهیایا مسترێن شاهد هست. همے کار که پتا منی دستا داتگاَنت که سَرجمِش بکنان و من سَرجمِشَ کنان، همے کار منی شاهد اَنت که منا پتا رئوان داتگ.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”من چه پتئے نێمگا بازێن نێکێن کارے کرتگ و شمارا پێش داشتگ. په کجام کارا منا سِنگسارَ کنێت؟“
اگن من وتی پتئے کاران مکنان، منی سرا ایمان مئیارێت.
بله ما چه وتی دیستگێن و اِشکتگێنانی پَدّر و درشان کنگا وتا داشتَ نکنێن.“
گڑا ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، چُکّ وتسرا هچّ کارے کرتَ نکنت، پتئے کارانَ گندیت و آیانی رَندگیریا کنت. هر کارے که پتَ کنت، چُکّ هم هما کارا کنت.
ایسّایا گوَشت: ”من په کَمُّکێن وهدێا شمئے کِرّا آن و رَندا وتی دێم دئیۆکئے کِرّا رئوان.
گوَشتِش: ’مارا هچکَسا کار نداتگ.‘ باگئے هُدابُندا گوَشت: ’شما هم برئوێت و باگا کار کنێت.‘
ایسّایا گۆن مُنڈێن مردا گوَشت: ”بیا دێما بۆشت.“