23 ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شما چه اے جَهلی جهانا اێت و من چه بُرزی جهانا. شما چه اے دنیایا اێت و من چه اے دنیایا نهآن.
آ کَس که چه بُرزا کئیت، چه سجّهێنان مستر اِنت و آ که چه اے هاکیێن دنیایا اِنت، زمینی مردمے و دنیایی چیزّانی بارئوا هبرَ کنت. بله آ که چه آسمانا کئیت چه سجّهێنان مستر اِنت.
هما ڈئولا که من دنیایی مردمے نهآن، اے هم نهاَنت.
من تئیی هبر اِشانا سر کرت. اَنچُش که من دنیایی مردمے نهآن، اے هم دنیایی مردم نهاَنت، پمێشکا دنیا چه اِشان نَپرتَ کنت.
او زِنهکاران! نزانێت که دنیائے دۆستی، هُدائے دُژمنی اِنت؟ هرکَس که دنیائے دۆستیئے رندا اِنت، وتا هُدائے دژمنَ جۆڑێنیت.
مردمانی کار هر چے که بیت، بله من چه تئیی لُنٹانی گالا وتا چه زالِمانی راها دور داشتگ.
هچکَس آسمانا بُرزاد نشُتگ، اَبێد چه هما کَسا که چه آسمانا اێر آتکگ، بزان انسانئے چُکّا.
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.