7 آ نادْراها گوَشت: ”او واجه! وهدے آپَ رُمبیت و رئوانَ بیت، کَسے نێست که منا هئوزا دئور بدنت. تان من وتا برسێنان، دگرے پێسرا آپا مانَ دنت.“
چیا که آ هاجتمندان هما وهدا رَکّێنیت که پریاتَ کننت، ستم دیستگێنان و همایان که مَدَتکارے نێستِش.
منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نهاِنت.
گیشّێنتگێن وهدا، مَسیها وتی ساه په رَدکار و بێهُدایان دات، آ وهدا که ما اَنگت نِزۆر و بێوس اتێن.
اۆدا بازێن آجز و نادْراهے وپتگاَت که کۆر و لَنگ و مُنڈ اَتنت.
اورشَلیما، دَروازگێئے نزّیکّا که آییا پَسئے دروازگَ گوَشنت، هئوزے هستاِنت که آییئے چپّ و چاگردا پنچ ائیوان اَنت. اَرَمایی زبانا اے هئوزا بئیتهَسْدا گوَشنت.
وهدے ایسّایا دیست که آ مرد اۆدا کپتگ و زانتی که کوَهنێن نادْراهے، گوَشتی: ”تئو لۆٹئے وشّ و دْراه ببئے؟“