6 وهدے ایسّایا دیست که آ مرد اۆدا کپتگ و زانتی که کوَهنێن نادْراهے، گوَشتی: ”تئو لۆٹئے وشّ و دْراه ببئے؟“
”تئو چه من چے لۆٹئے؟ په تئو چے بکنان؟“ آییا پَسّئو دات: ”او هُداوند! منَ لۆٹان که دوبر بگندان.“
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.
اَرواه که منی باتِنا بێوارَ بیت، تئو ائے که منی راهئے رهشۆن ائے. هما راها که منَ رئوان په من دامے چێرِش گێتکگ.
اۆدا مردے هستاَت که آییئے ناجۆڑیا سی و هشت سال اَت.
آ نادْراها گوَشت: ”او واجه! وهدے آپَ رُمبیت و رئوانَ بیت، کَسے نێست که منا هئوزا دئور بدنت. تان من وتا برسێنان، دگرے پێسرا آپا مانَ دنت.“