43 من وتی پتئے نامئے سرا آتکگان و شما منا نمَنّێت، بله اگن کَسے وتی جندئے ناما بیئیت، آییا مَنّێت.
ایسّایا گوَشت: ”من وَه شمارا گوَشتگ، بله شما باوَرَ نکنێت. آ کاران که من چه پتئے نێمگا کنگا آن، وت په من گواهیَ دئینت.
چێا که بازێنے منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما مَسیه آن‘ و بازێنێا گُمراهَ کنت.
من په وتی جندئے واهگانی سَرجم کنگا چه آسمانا اێر نئیاتکگان، آتکگان که وتی دێم دئیۆکئے واهگان سَرجم بکنان.
او پت! وتی نامئے شان و شئوکتا زاهر کن.“ پدا تئوارے چه آسمانا آتک که گوَشتی: ”من وتی نامئے شان و شئوکت زاهر کرتگ و اَنگت هم زاهریَ کنان.“
چێا که درۆگێن مَسیه و درۆگێن نبی جاهَ جننت و مزنێن نشانی و اَجِکّایی پێشَ دارنت. وتی سجّهێن زۆرا جننت که گچێن کرتگێنان هم گُمراه بکننت.
چێا که هُدایا جهانئے مردم همینچُک دۆست داشتنت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی نَدر کرت تانکه هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، گار و زیان مبیت و تان اَبد زندگ بمانیت.
اَچه، تئو هما مِسری نهائے که نۆکی شۆرشی کرتگاَت و چار هزار یاگیێن مردمی گۆن وت گیابانا برتگاَت.“
شمارا جاهَ کاران و زانان که هُدائے مِهر شمئے دلا نێستاِنت.